bir varmis, bir yokmus diye,
baslamak isterken
masalina,
Telleri koptu,
kemanlarin,
bir adamin elinden,
sarkilari düstü,
öyle uzak bir yerlerde,
öyle hic görmedigin bir yerlerde,
sesine dikenler batti....
hep yarim kalan seylerden
bir bütün oldu yasam,
sonra kirildi aynalar,
gürültüyle dagildi kaldirim taslari,
kuslar sebepsiz ölüverdiler
dallarinda,
suya dokundum..
icimden yasami cekti aldi
yakamozlarin..
bir varmis ,bir yokmus
baslamak isterken,
dudaklarin mordu,
ölüm parmaklarini..
dudaklarina koydu...
Ersoy Cav April 2010
Abonnieren
Kommentare zum Post (Atom)
Keine Kommentare:
Kommentar veröffentlichen